I’m come back

Να ‘μαι πάλι…..μετά από πολύ πολύ καιρό! Τόσο καιρό που χρειάστηκε να ξαναθυμηθούν τη λειτουργία του blog.

Έχουν προκύψει άπειρα θέματα και προβληματισμοί που ήθελα να μοιραστώ, πάντα όμως το απέφευγα με κάθε πιθανή αιτία.

Συνήθως κάθε άνθρωπος όταν μπαίνει σε μια σχέση, περιμένει λίγο καιρό, λίγες μέρες, κάτι τέλος πάντων μέχρι να ωριμάσει αυτή η σχέση πριν την κοινοποιήσει. Έτσι και για μένα η σχέση μου με τα παιδιά της τάξης φέτος ήταν διαφορετική από κάθε άλλη χρονιά και φυσικά χρειάστηκε άλλου είδους ωρίμανση….

Φέτος έχω μαθητή το παιδί μου (σημ. μοναχοπαίδι) Αυτό στην αρχή είχε πολλά προβλήματα, ζήλιες, ανασφάλειες, ξεσπάσματα κλπ. Χρειάστηκε να πειραματιστούμε αρκετά για να βρούμε τις ισορροπίες και έχω ακούσει όλων των ειδών τα σχόλια για τα «δασκαλοπαίδια».

Τώρα λοιπόν που η άλλου είδους σχέση με αυτά τα παιδιά ωρίμασε είμαι έτοιμη να την κοινοποιήσω και να τη μοιραστώ. Και είναι άλλου είδους σχέση γιατί δεν τα βλέπω μόνο ως μαθητές, τα βλέπω και ως παιδιά μου. Πάντα τα παιδιά τα έβλεπα ως δικά μου παιδιά  αλλά φέτος είναι πολύ πιο έντονο αυτό και είναι τόσο έντονο που συμβαίνει το εξής παρανοϊκό,  «κριτικάρω» την ίδια μου τη δουλειά από την οπτική της μητέρας. Κάποιες φορές υπάρχει σύμπνοια από τους δύο ρόλους κάποιες άλλες όχι αλλά νομίζω αυτό είναι δώρο για όλους μας.

Τα παιδιά έχουν στιγμές πηγαίες και μάλλον αντανακλαστικές (κοινώς συμπεριφορές χαζομαμάς όταν κάνουν κάτι) που τις απολαμβάνουν , το δικό μου παιδί έμαθε να μοιράζεται κάτι που δεν είχε μοιραστεί ποτέ και εγώ απολαμβάνω μια χρονιά με έντονα συναισθήματα που δεν θα επαναληφθεί ποτέ.  Όλο αυτό είχε το τίμημά του και πολλές πολλές δυσκολίες ειδικά τον πρώτο καιρό. Αλλά όπως όλα έτσι κι αυτό ήθελε το χρόνο του….